Στα πλαίσια της δικαστικής διαμάχης κάθε διάδικος που αιτείται δικαστικής προστασίας μέσω της υποβολής αυτοτελούς αγωγής/ αίτησης/ ανταίτησης οφείλει να αποδείξει τα πραγματικά γεγονότα που επικαλείται και θεμελιώνουν πλήρως τους ισχυρισμούς του. Για το σκοπό αυτό ο διάδικος μπορεί να χρησιμοποιήσει μια σειρά από πληρούντα τους όρους του νόμου αποδεικτικά μέσα, τα οποία σύμφωνα με το άρθρο 339 ΚπολΔ είναι η ομολογία, η αυτοψία, η πραγματογνωμοσύνη, τα έγγραφα, η εξέταση των διαδίκων, οι μάρτυρες, τα δικαστικά τεκμήρια και οι ένορκες βεβαιώσεις. Επιπλέον το Δικαστήριο με κάποιες προϋποθέσεις λαμβάνει υπόψη και εκτιμά ελεύθερα και προσαγόμενα από τον διάδικο αποδεικτικά μέσα που δεν πληρούν τους όρους του νόμου (αρ. 340 ΚπολΔ).
Ομολογία είναι το αποδεικτικό μέσο με το οποίο ο διάδικος, που ομολογεί, εκθέτει ή αποδέχεται γεγονότα και πραγματικά περιστατικά επιζήμια για τον ίδιο. Αντικείμενο ομολογίας μπορεί να είναι κάθε γεγονός ή πραγματικό περιστατικό που μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο αποδείξεως. Συνεπώς κανόνες δικαίου δεν μπορούν να αποτελέσουν αντικείμενο ομολογίας.
Σύμφωνα με το άρθρο 352 ΚΠολΔ υπάρχουν δύο είδη ομολογίας η δικαστική και η εξώδικη. Δικαστική είναι η ομολογία του διαδίκου, η οποία λαμβάνει χώρα ενώπιον του Δικαστηρίου που δικάζει την υπόθεση ή του εντεταλμένου δικαστικού οργάνου και αποτελεί πλήρη απόδειξη εναντίον εκείνου που ομολόγησε. Τα ομολογημένα πραγματικά περιστατικά θεωρούνται πλήρως ομολογημένα και ο δικαστής οφείλει, εφόσον κρίνει την αγωγή νόμω βάσιμη, να εκδώσει την απόφασή του σύμφωνα με αυτά. Κάθε μη δικαστική ομολογία χαρακτηρίζεται εξώδικη και εκτιμάται ελεύθερα από το Δικαστήριο.
Η δικαστική ομολογία διαφέρει από την αποδοχή της αγωγής, που προβλέπεται στο αρ. 298 ΚΠολΔ, σύμφωνα με το οποίο ο εναγόμενος μπορεί να αποδεχτεί την αγωγή αναγνωρίζοντας ολικά ή εν μέρει το δικαίωμα που έχει ασκηθεί με αυτήν εφόσον συντρέχουν οι προϋποθέσεις κατά το ουσιαστικό δίκαιο. Πιο συγκεκριμένα η δικαστική ομολογία αποτελεί μέσο απόδειξης και χρησιμοποιείται προκειμένου να αποδειχτούν συγκεκριμένα πραγματικά περιστατικά που περιέχονται σε ένα δικόγραφο (αγωγή, αίτηση κλπ) και είναι κρίσιμα για την έκβαση της δίκης. Ωστόσο, παρά την ομολογία των πραγματικών περιστατικών που συνιστούν τη βάση της αγωγής, το Δικαστήριο δύναται να απορρίψει την αγωγή στην περίπτωση που αυτή κριθεί νόμω αβάσιμη. Αντίθετα η αποδοχή της αγωγής αφορά το σύνολο της επίδικης αξιώσεως, δηλαδή όχι μόνο τα αποδεικτέα πραγματικά περιστατικά και αποτελεί τρόπο καταργήσεως της δίκης.
