Είμαστε στην Ελλάδα του 2012 και το Διαδίκτυο έχει μπει για τα καλά στη ζωή μας. Οι περισσότερες εταιρείες, μικρές, μεσαίες ή μεγάλες αγωνίζονται με θεμιτά ή αθέμιτα μέσα να κατακτήσουν το χώρο του Διαδικτύου έναντι των ανταγωνιστών τους. Πόσο όμως οι ελληνικές επιχειρήσεις ακολουθούν τα σωστά βήματα κατά την είσοδό τους στον κόσμο των ιστοσελίδων;

Δεν θα αναφερθώ στα τεχνικά ζητήματα (πχ ποιος θα αναλάβει την διαδικτυακή τους προβολή ή αν θα χρησιμοποιήσουν Drupal ως CMS) ούτε και στο αν θα ακολουθήσουν ένα γενικό marketing plan ή θα πάνε στα τυφλά χωρίς μέθοδο. Θα αναφερθώ όμως στο κομμάτι που με αφορά και δεν είναι άλλο από το νομικό. Αλλά ας πάρουμε τα πράματα με τη σειρά.

Ο τεράστιος όγκος των πληροφοριών που διακινούνται στο διαδίκτυο, η δραστηριοποίηση (επαγγελματική ή μη) εκατομμυρίων χρηστών και η αμοιβαία αλληλεπίδρασή τους μέσω των διακινούμενων πληροφοριών κατέστησαν το διαδίκτυο έναν συμμετοχικό φορέα παροχής πληροφορίας. Ωστόσο οι δομικές αλλαγές που επέφερε η διάδοση του συμμετοχικού διαδικτύου στην καθημερινότητά μας, οδήγησε και σε αλλαγές στη νομοθεσία αλλά και στη δικαστηριακή εφαρμογή του ήδη ισχύοντος δικαίου.

Ο νομοθέτης υποχρεούμενος να προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες καλείται να διασφαλίσει την ασφάλεια των ηλεκτρονικών συναλλαγών, την προστασία της ελεύθερης έκφρασης του ατόμου, της προσωπικότητας του ατόμου και των προσωπικών του δεδομένων παρέχοντας άμεσες και αξιόπιστες λύσεις που να ανταποκρίνονται στα προβλήματα που δημιουργεί η απελευθέρωση στην κοινωνία της πληροφορίας.